Sao Paulo (Brazil)

Február 21-én este érkeztünk meg Sao Paulo-ba. A buszút nyugodtan telt, bár ZG-t kicsit szórakoztatni kellett, mert egy idő után unatkozott. Útközben volt egy pihenő egy étteremnél, ahol belépéskor egy kártyát kellett venni, majd minden fogyasztás arra a kártyára került. Elég gusztusos hely volt, a svédasztal is jól nézett ki és a boltban millió féle érdekes dolgot árultak. Ettünk egy nagyon édes sütit meg egy cukor ízű kókuszos jégkrémet. Ja, és a bejáratnál óriási géppisztolyos biztonsági őr állt.

Sao Paulo-ba érve rögtön megéreztük, mit jelent a karnevál és a nagyváros. Óriási emberáradat fogadott minket a buszpályaudvaron, a metró jegypénztáránál pedig végtelen kígyózó hosszú sor várt ránk. De már tanultunk a korábbiakból, és elsétáltunk a sor elejére, ahol ZG miatt soron kívüli kiszolgálást kaptunk. Hálistennek. Nagy nehezen felfértünk egy metróra és irány a szálloda.

Sé negyedben volt a szállásunk, az útikönyvek szerint központi részen. Hát nem így éreztük a metróból kilépve. Hajléktalanok, bűz, rossz közvilágítás, szeméthegyek és kosz fogadott minket a Sé téren a katedrális előtt. Amennyire a szívembe lopta magát Rio, annyira elborzasztott első látásra Sao Paulo. Nem is volt kedvem újra kimenni este a szállodából, de azért tettünk egy gyors sétát a környéken. Nem lett jobb a véleményem. Legalább a szállás csöndes és tiszta volt, meg az ágy is kényelmes. Viszont a reggeli elég szegényes, csak lufiszerűen felfújt kenyér és sajtkrém volt még valami nagyon cukros süti.

Szombaton megnéztünk egy karneváli felvonulást. Bevallom, mást vártam. Egy nagy nyitott platós teherautóból szólt a hangos zene, arra csápoltak mindenféle viccesen felöltözött emberek. Én táncosokra, szambára, feldíszített vonuló kocsikra számítottam. Gyorsan meg is untuk és Liberdade felé folytattuk utunkat, amely Sao Paulo japán negyede. 400000 japán él a városban, főleg ebben a negyedben. Innen az Avenida Paulista felé sétáltunk, ahol megnéztük a MASP múzeum épületét. Ez egy 74 méter hosszú épület, amely csak a szélein van négy oszloppal támasztva. Úgy áll a négy lábán, mint valami furcsa robotteknős. Ezután Jardins negyed felé sétáltunk, ami Sao Paulo legelegánsabb részének tűnt. Gyönyörű kertes házak sorakoztak az út mentén, persze komoly kerítésekkel. A Parque do Ibirapuera-hoz érve újra találkoztunk a karneválozókkal. Itt már jobban éreztem a hangulatot, jó volt látni, ahogy az emberek együtt ugrálnak és éneklik a dalokat. Gyereket nem nagyon lehetett látni, de ZG mindenki arcára mosolyt varázsolt. Sajnos a parkban található múzeumokra már nem jutott időnk, zárás után értünk oda.

Közben meg is éheztünk, így a B által kiválasztott Groupon-os étterem felé folytattuk a sétát. Ez az étterem volt Sao Paulo-i tartózkodunk csúcspontja. Folyamatosan hozták nyárson a frissen sütött húsokat, a svédasztalos kötetek mennyeiek voltak, a pincérek szuper udvariasak, kihúzták és alám tolták a széket, lesték minden óhajunkat. ZG is nagy élvezettel evett, bár a hús túl sós volt, így abból nem adtunk neki. Aztán elaludt szépen az ölemben, így végül Uberrel mentünk vissza a hotelbe.

Vasárnap a hotel melletti katedrálisban kezdtük a napot. Annyira nyomasztó kontraszt volt a benti csönd, nyugalom, tisztaság és a katedrális előtti téren lévő kosz, szegénység és nyomor között. A város egyébként furcsán kihalt volt vasárnap délelőtt, a legtöbb üzlet zárva volt, alig néhány ember volt az utcán. Talán a karnevál miatt is, elutaztak a hosszú hétvégére. Szerencsére a Mercado Municipal (Önkormányzati vásárcsarnok) nyitva volt, és itt megtaláltuk a tömeget is. Százféle egzotikus gyümölccsel próbáltak etetni minket az árusok, felsorolni sem tudom őket. A licsit és a sárkánygyümölcsöt megkóstoltuk, de a hámozatlan gyümölcsöket elkerültük, biztos ami biztos. Szereztünk brazil diót is.

Ezután véletlenül belefutottunk egy gyerek parkba. Egy forgalmas kereszteződés közepén alakítottak ki egy szigetet, kosárlabdapályákkal, gyermek kézműves programokkal, játszótérrel, színpadokkal. Egy órán belül kezdődött egy gyerekkoncert, úgy döntöttünk, megvárjuk. ZG addig nagy élvezettel kúszott a játszótéren, mi meg nagy igyekezettel figyeltük hogy ne vegyen semmit a szájába. A koncert fantasztikus volt. Acapella énekesek léptek fel, bevonták a gyerekeket, mindenhová repültek a konfettik és táncoltak a viháncoló gyerekek. ZG ámulva figyelte a színes forgatagot. Így aztán kipróbáltuk a karnevál gyerekeknek szóló változatát is.

Már csak egy programpont maradt vasárnapra, Salamon temploma. Elég csúnya lepukkant helyeken át vezetett a sétánk az Isten Királysága Egyetemes Egyház templomához, úgy tűnt, órákig csak megyünk és megyünk. Viszont odaérve szóhoz sem jutottunk a döbbenettől. Egy óriási fehér épület magasodik Sao Paulo Brás negyede fölé, magassága 55 méter és 10000 hívő fér el benne. A jeruzsálemi Salamon templom mintájára épült szentélybe való belépéskor külön biztonsági ellenőrzés van férfiak és nők számára. Telefont, ételt, dokumentumokat tilos bevinni. Először én mentem be ZG-vel. Mindenhol öltönyös és hosszú fehér ruhás emberek irányították a híveket. A szertartás helyszíne egy óriási belmagasságú és területű terem volt hatalmas kivetítőkkel és menórákkal, valamint egy áttetsző függöny mögött a frigyláda volt az oltár.. Megkérdeztem, bekukkanthatok-e, de egy öltönyös ember felvilágosított, hogy gyermekkel nem vehetek részt a szertartáson, nekik külön terem van, ahol nagyon jó tanár foglalkozik velük, ha szeretném, megnézhetem ezt a termet. Mivel B kinn várt, nem fogadtam el a felajánlást, de engedélyt kaptam egy gyors körbenézésre. Aztán inkább kimenekültem. Persze nem ám csak úgy egyszerűen, mert a kijárat máshol volt, mint a bejárat, ezért külön kíséretet kaptam. Utánam B is bement külön, én addig megnéztem a kertet.  Kinn a kertben is igyekeztek a jeruzsálemi hangulatot megteremteni, a növényzet és a teljes falat beborító óriási fénykép is ezt erősítette. És volt egy szentvizes kút is. Hát, furcsa élmény volt. Az egésznek valahogy túlságosan monumentális és szabályokkal teli szektahangulata volt. És nyilvánvaló volt, hogy nagyon sok pénzt fordítottak erre.

Este kuponnal akartunk megint étterembe menni, de a weboldal és a Google maps más címet mutatott, így végül nem találtunk oda. Helyette egy svédasztalos helyre ültünk be, aminek a működése nagyon hasonlított a korábban leírt kártyás rendszerre. Itt nem figyeltem, és a pincérek elvitték ZG Magyarországról magunkkal hozott kiskanalát, miközben leszedték az asztalt. Nulla portugál tudással elég viccesen oldottuk meg a visszaszerzését. Egy vendég jött oda segíteni fordítani, valami hasonló beszélgetés zajlott le:
- Mi történt?
- Volt egy saját magunkkal hozott kiskanalunk, ami elkeveredett a többi edény közé, szeretnénk visszakérni, ha lehetséges.
- Lassabban, ennyire nem beszélek angolul.
Megismételtem lassabban, egyszerűbben.
- Értem, tehát kérsz egy kiskanalat a babának.
- Nem, van kiskanál. A konyhában. Elvitték. De az a saját kiskanalam.
- Értem. Szeretnéd elmosni a kiskanalat a babának.
- Nem, szeretném visszakérni a miénket, ha lehetséges.
- Nincsen kanalad és szeretnél egyet?
És ez így ment még 5 percig. Mókás volt. De a végére meglett a kiskanál :) Győzelem! (a/Azóta sajnos elhagytuk egy hostelben Buenos Airesben).

Hétfőn szerettünk volna felmenni a Martinelli épület tetejére hogy felülről is megnézzük a várost, de sajnos zárva volt. Így egy másik tetőteraszos épület keresésébe kezdtünk, de útközben a karneválozók tömegébe keveredtünk. Ez volt a legszimpatikusabb menet, jó zenével, sok sok táncoló párral, gyerekek is voltak, az egész nagyon hangulatos volt. Így végül megláttuk Sao Paulo emberibb arcát is az utolsó napon. A magas épület nem lett meg végül, és a hotelbe is nehezen jutottunk vissza a tömeg miatt, de nem bántuk. Gyorsan felkaptuk a cuccainkat és irány a buszpályaudvar. A jegyvásárlásnál először fordult elő, hogy keresték ZG útlevelében, hogy valóban hozzám tartozik-e. A magyar útlevélben nem szerepel az anyja neve információ, így aztán bemondásra elfogadták, hogy igen. Kaját szerezni már alig maradt időnk, gyorsan ettünk két nagyon drága szendvicset, reméltük, útközben megint megállunk majd valami étkezős helyen. Hát nem álltunk meg. Úgyhogy este fél 8 körül nagyon éhesen érkeztünk meg Sao Miguel Arcanjo-ba. Ahol már várt minket a következő önkéntes család, hogy elvigyen minket a falujába, Abaitingába.

...................

We arrived to Sao Paulo on 21st of February evening. The bus journey was fine, although ZG needed to be entertained a bit as he was bored. There was a stop on the way at a restaurant, where everyone got a card at the entrance and every purchase was saved on that card. All the food on the open buffet looked quite well and there were millions of interesting stuff for sale in the shop. We ate a very sugary cake and a coconut ice cream which tasted like sugar. Oh, and there was a security guy at the door with a huge weapon.

Arriving to Sao Paulo we understood immediately that we are in a big city and it's carnival season. There were millions of people at the bus station and an incredibly long queue at the metro ticket selling point. However we learnt from our previous experiences and walked to the front where we were served immediately as there was a priority queue for passengers with babies. We somehow managed to get on the metro and headed to the hotel.

Our accomodation was in the neighborhood called Sé which is supposed to be a central location according to the guide book. Well, it didn't seem so when we exited the metro. Homeless people, smelly streets, bad street lights, piles of rubbish were waiting for us in front of the cathedral. If Rio was love at first sight, Sao Paulo was the opposite. I didn't even want to leave the hotel after we checked in, but finally we decided to have a quick walk around. My opinion has not changed. Well, at least the hotel was quiet and clean, and the bed was comfortable. The breakfast was very poor, bread which had more air than other ingredients in it and cheese cream and some very sugary cake.

On Saturday we went to see a carnival parade. I have to admit, my expectations were higher. I was expecting dancers and good music and beautiful samba dresses and decorated carnival cars, but we could only find people in funny dresses who were jumping for really loud music which came from a big truck. We got bored of the crowd quickly and continued our way to the Japanese neighborhood Liberdade. 400000 Japanese live in Sao Paulo, mostly in this neighborhood. From here we walked to Avenida Paulista and had a look to the building of MASP museum. This is a 74 meter long building which stands on 4 columns. But the columns are on the edges of the building, so it looks like some giant turtle robot. After this we walked towards Jardíns, which seemed the most elegant neighborhood of Sao Paulo. There were beautiful houses with big gardens and tall fences here. Near the Parque de Ibirapuera we met with the carnival again. Here I could understand the atmosphere a bit more. Everyone was singing the music together and jumping together. We saw almost no children, but ZG being carried on my front made everyone smile. Unfortunately we didn't have time for the museums in the park as we arrived after closing time.

Meanwhile we started to feel hungry so we headed to the restaurant for which B brought a promotional voucher. This restaurant was the highlight of our stay in Sao Paulo. We were constantly served with different freshly baked steaks and meat and there was an open buffet with lots of delicious sides and salads. The waiters were elegant and super polite, they were preparing my chair for me every time I wanted to sit down and waited for our wishes. ZG enjoyed the food too, although the meet was a bit too salty, so we didn't give him from that. Later he fell asleep on my lap so we ordered an Uber to get back to the hotel.

On Sunday we started the day in the cathedral next to our hotel. It was really daunting to see the contrast between the quiet, clean and peaceful atmosphere inside the cathedral and the dirt, poverty and hopelessness in front of the cathedral. The city anyway was interestingly empty on Sunday, maybe everyone was out of town due to the carnival. Fortunately the Mercado Municipal was open and here we found the crowd too. The sellers were trying to feed us with hundreds of different exotic fruits, I can't even list them. We tried a few, but just to be on the safe side we avoided the unpeeled ones. And we finally found Brazilian nuts here.

After this we accidentally found a park for kids. It was an island in the middle of a junction with heavy traffic. There were handcraft workshops, basketball courts, playgrounds and stages. On one of the stages there was supposed to be a concert within an hour so we decided to wait for it. We put ZG down in the playground for a bit of moving and concentrated a lot that we can stop him before he puts anything into his mouth. The concert was fantastic. There were 5 acapella singers involving the kids with lots of really good songs and movements and the kids enjoyed it a lot. There were smiling faces and confetti everywhere. ZG was fascinated by the colourful events and looked at everything with great interest. So finally we could experience the kid's carnival too.

There was only one thing left for Sunday and it was the Temple of Solomon. We had a long and not too nice walk to the church of the Universal Church of the Kingdom of God. But upon arrival we couldn't find the words to express our surprise. There was a huge, 55 meter high white building in the neighborhood of Brás, which was built to replicate the Temple of Solomon in Jerusalem. It can take 10000 people at a time. There was a separated security check for men and women and it was forbidden to carry mobile phone, documents and food to the church. First I entered with ZG and found officers in long white dress and other ones in suits who were directing the people who came for the ceremony. The ceremony was held in a huge room with high ceiling and screens and menorahs and a curtain covering the ark of the covenant. When I asked if I could have a look at the room I was advised that it is not possible to participate with a child, but there is a separate room for children where really good teachers are with them. I was even offered to check this room. As B was waiting outside and I didn't want to participate the ceremony, I was granted permission for a quick look and then I was escorted to the exit. B entered after my return and I walked around in the garden meanwhile. They were trying to copy the atmosphere of the biblical Jerusalem in the garden too. It was obvious that they spent a lot on the whole scene. Well, it was a really interesting experience. It was monumental and it felt like a sect full of rigid rules.

In the evening we wanted to go to a restaurant from the Groupon application again, but we couldn't find it due to an address error. We finally went to an open buffet place, similar to the one with the card which I described before. When I wasn't at the table, our dishes were collected and the waiters took ZG's spoon which we brought with us from Hungary. It was a funny challenge to request it back without any language knowledge. There was another guest who tried to help in translation and we had the following conversation:
- What happened?
- We had a spoon which we brought with us and it has been taken with the other dishes. I would like to have it back if it's possible.
- Slowly please, I don't speak English well.
I repeated it slowly and simply.
- I see. So you want to request a small spoon for the baby.
- No, we have a spoon. In the kitchen. It was taken.
- Okay, I see now. You would like to wash the spoon in the kitchen.
- No, I would like to get my own spoon back, if it is possible.
- You don't have a spoon and you want one?
And it continued like this for about 5 minutes more. It was funny. But at the end we understood each other and the small spoon was found in the kitchen. Victory. (Unfortunately since then we lost it in a hostel in Buenos Aires.)

On Monday we wanted to go up to the Martinelli Building to see the city from a viewpoint, but it was closed. We started to look for another building with a roof terrace, but on our way we bumped into the crowd of the carnival. This was the nicest march with good music and lots of dancing couple. We could see children too this time. It was very lovely. So finally on the last day we could see a more human and nicer side of Sao Paulo. We couldn't find the building with roof terrace and it was very difficult to get back to the hotel but we didn't mind. We grabbed our luggage quickly and headed to the bus station. First time during the journey they wanted to check at the ticket office if ZG belongs to me, but the Hungarian passport doesn't show the mother's name. Finally they accepted my words as proof. We didn't have time to purchase any food, just had two small but really expensive sandwiches and we hoped we are going to stop again at some interesting restaurant during the bus journey. Well, we didn't. So we were very hungry when we arrived to Sao Miguel Arcanjo around 19.30. Here our next hosting family was waiting to take us to their village which is named Abaitinga.

........................

Sao Paulo'ya 21 Şubat akşamında vardık. Otobüs yolculuğumuz sorunsuz geçti, ancak ZG biraz sıkıldı ve onu eğlendirmemiz gerekiyordu. Yoldaki mola bir lokantadaydı. Buraya giriş kapıda verilen bir kart ile mümkündü ve içerdeki bütün alışveriş bu kartın üzerine kayıt oldu. Çok güzel görünen bir açık büfe ve milyonlarca ilginç şeyler satıldı. Çok şekerli bir pasta ve sadece şeker tadı olan bir hindistan cevizli dondurma yedik. Ve kapıda çok büyük silahı olan bir güvenlikçi bekledi.

Sao Paulo'ya varınca hemen büyük bir şehirde olduğumuzu ve karneval sezonun başladığını anladık. Milyonlarca insanlar ve metroya bilet almak için upuzun bir kuyruk gördük. Iyi ki artık dersimizi aldık ve kuyruğun başına gittik, çünkü orada ZG sayesinde sıra dışı aldılar bizi. Sonra metroya zorla binerek otelimize gittik.

Otelimiz Sé adlı bir mahalledeydı. Seyahat kitaplarına göre burası turistik merkezi ama metrodan çıkınca hiç böyle görünmüyordu. Evsiz insanlar, kötü kokan sokaklar, kötü sokak aydınlatma sistemi ve çöp ile karşılaştık hemen. Rio'yu ne kadar sevdim ki Sao Paulo ilk görüşte o kadar iğrenç geldi. Bavullarımızı bıraktıktan sonra otelden çıkmak bile istemedim ama sonunda kısa bir akşam yürüyüşü yaptık. Düşüncelerim bundan sonra da değişmedi. Ama en azından otel sakın, temiz ve sessizdi ve yatak da rahat idi. Kahvaltı çok fakirdi, tatsız balon gibi bir ekmek ile peynir kreması ve çok şekerli kek.

Cumartesi günü karneval yürüyüşü görmeye gittik. Beklentilerim çok farklıydı gördüğümüzden. Güzel elbiseli samba dansçıları bekledim ve süslü arabaları, ama bunun yerine komik ve çılgın giyinen insanlar büyük bir TIR'den gelen çok sesli müziği dinleyerek hareket etti. Pek dans sayılmadı benim için. Bunu görmekten ve kalabalıktan hızlıca sıkıldık ve Liberdade mahallesine doğru yürüdük. Burası Sao Paulo'nun Japon mahallesi. Sao Paulo'ya 400000 Japon yaşıyor, çoğu bu mahallede. Buradan Avenida Paulista caddesine gittik ve MASP müzenin binasını gördük. Bu bina 74 metre uzun ve 4 sütunun üstünde robot tosbağa gibi duruyor. Buradan Sao Paulo'nun en lüks mahallesi olan Jardíns tarafına yürüdük ve bunun sonunda Parque de Ibirapuera'ya vardık. Burada karnevali bir daha gördük ama artık daha güzel görünüyordu. Insanlar hep beraber gülerek ve şarkı söyleyerek dans etti. Nerdeyse hiç çocuk görmedik ama ZG'yi kucağımda gören herkesin yüzü aydın oldu. Maalesef parktaki müzelere zamanımız kalmadı çünkü kapanış saatine denk geldi varışımız.

Bu arada açıktık da, bu yüzden B tarafından seçilen özel kampanyası olan lokantaya gittik. Bu lokanta Sao Paulo'daki günlerimizin en güzel noktasıydı. Inanılmaz güzel mangal etleri getirildi bize sürekli ve açık büfedeki salatalar da muhteşemdi. Garsonlar çok düşünceliydi, biçim için sandalye çektiler ve bütün isteklerimizi dört gözle beklediler. ZG de yemekleri çok beğendi ama etler tuzlu olduğu için onlardan değil, açık büfeden yedi. Sonra da kucağımda uyuyakaldı böyleyse Uber'i çağırdık ve otele onunla döndük.

Pazar günü otelin yakınındaki katedrali görmeye gittik. İçerdeki huzur, temiz ve sessiz ortam ve önündeki yoksulluk, umutsuzluk ve yerlere atılan çöp arasında çok büyük zıtlık oldu yeterince korkutucuydu. Pazar gününe rağmen şehirde tuhaf bir boşluk hissedildi, sokaklarda insan çok az görünüyordu. Beli de karnevaldan dolayı herkes şehir dışına çıktı. Ama Mercado Municipal (Belediye pazarı) açıktı, ve orada insanları da bulduk. Satıcılar bize yüzlerce egzotik meyvelerden yedirmek istedi, onları sıralamak mümkün değil. Birkaç tanesini denedik ama kabuklu meyvelerden almadık. Sonunda çok aradığımız Brezilya fıstığını de bulduk.

Bundan sonra tesadüfen bir çocuk parkı bulduk. Kalabalık bir kavşakta yapılan bu parkta basketbol sahası, çocuk bahçesi, sahneler ve çocuklara el yapım programları bulundu. Bir saat içinde başlayacak olan konserin beklenmesine karar verdik. ZG o arada çocuk bahçesinde yerde süründü, biz de yerden herhangi bir şeyin ağzına koymasını engellemek için çok dikkatli izledik onu. Konser muhteşemdi. Acapella şarkıcılar çocuklarla beraber eğlendi, dans etti ve güldü, ZG ise şaşırarak izledi her şeyi. Böyleyse karnevalin çocuk tarafini de gördük.

Artık pazar günü için sadece bir programımız kaldı, o da Salamonun kilisesinin ziyareti. Çirkin yerlerdeki uzun yürüyüşten sonra sonunda kiliseye vardık. Ve kiliseyi görünce ağzımız açık kaldı. Kocaman 55 metre yüksekliğinde beyaz bir bina görünüyor Sao Paulo'nunBrás Mahallesi'nde, içine 10000 insan sığıyormuş. Kudüs'teki kiliseyi örnek alarak inşaa edilen bu binaya erkekler ve kadınlar ayrı güvenlikten geçerek girebiliyor. Telefonu, dokümanları, yemeği içeri götürmek yasak. Önce ZG ile ben girdim. İçerde yolu uzun beyaz elbise veya takım elbisesini giyen insanlar gösterdi. Ayin yeri kocaman bir oda, duvarda büyük ekranlar ve bir perde arkasında Ahıt Sandığı görünüyordu. İçeri bakmak için izin almak istediğimde takım elbiseli bir adam çocukların ayina katılamadığını ve onlar için ayrı bir odada özel öğretmen olduğunu söyledi. Hemen odaya bakmamı istedi ama ben kocamın beni dışarda beklediğini söylediğimde odaya bakmama izin verdi. Sonra da beni dışarı kadar eşlik etti. Benden sonra B de gitti, ben o arada bahçeye baktım. O da Kudüs ortamı yansıtmak istedi, bitkiler ve özellikle bütün bir duvarı kaplayan fotoğraf da bunun amacıyla planlanmış olduğu belliydi. Bütün yerin çok tuhaf ve kurallarla dolu bir mezhep tadı vardı, ve çok para harcandığı belliydi.

Akşam yemeğimizi yine B tarafından seçilen bir lokantada yapmak istedik ama harita hata yüzünden bulamadık yeri. Böyleyse daha önce yazdığım aynı kart sistemi ile çalışan bir açık büfe lokantasına gittik. Burada masadan ayrıldığımda garsonlar ZG'nin Macaristan'dan getirdiğimiz küçük kaşığını almış. Bunu geri istemek Portekizce bilmediğimiz için biraz macera oldu. Müşterilerden biri tercüme etmek için yardımımıza geldi ve aramızda aşağıdaki sohbet gerçekleşti:
- Ne oldu?
- Kendimizle getirdiğimiz bir küçük kaşığımız vardı ve bu masamizdan tabaklarla beraber alındı. Mümkün olursa rica etsem bunu geri getirtebilir misiniz?
- Yavaş lütfen, İngilizcem iyi değil.
Bir daha anlattım, şimdi daha yavaş ve daha basit şekilde.
- Anladım. Bebek için bir kaşık istiyorsun.
- Hayır. Kaşığımız var. Mutfakta. Masamızdan alındı. Ama o bizim kendi kaşığımız.
- Tamam. Bebek için kaşığı yıkamak istiyorsun.
- Hayır. Bizim kaşığımızı geri istiyorum.
- Kaşığın yok ve bir tane istiyorsun, değil mi?
Ve bu 5 dakika boyunca böyle devam etti. Çok komikti. Ama sonunda anlaştık ve kaşık da geri geldi. Yaşasın. (Maalesef sonra Buenos Aires'te bir otelde kaybettik.)

Pazartesi günü Martinelli binasına çıkmak istedik çünkü oradan şehri yüksekten görmek mümkünmüş. Maalesef kapalıydı. Bunun için başka bir bina bulmaya çalıştık. Yoldayken karneval yürüyüşü gördük yine. Güzel müzik, dans eden çiftler, çocuklar, güler yüzlü insanlarin sayesinde en çok bunu beğendik. Böyleyse son gün Sao Paulo'nun güzel yüzünü de gördük. Aradığımız binayı maalesef bulamadık ve otele geri ulaşmak da çok zordu ama pişman olmadık. Hemen bagajları alıp otobüs terminaline gittik. Burada seyahat ettiğimizden beri ilk defa ZG'nin bana ait olduğunu kontrol etmek istediler ama Macar pasaportunda bu bilgi bulunmuyor. Böyleyse benim sözümü kabul etmek zorunda kaldılar, sorun çıkartmadılar. Yemek bulma vaktimiz kalmadığı için iki tane çok küçük ama pahalı sandviç yedik ve yolda yine bir lokantada duracağız diye bekledik. Ama durmadık. Böyleyse saat 7.30 civarında Sao Miguel Arcanjo'ya aç karnıyla vardık. Burada bizi gönüllü olarak kabul eden aile bekledi ve bizi Abaitinga köyüne götürdü.