Santa Isabel do Rio Preto (Brazil)

Február 15-én szombaton délután indultunk Santa Isabel do Rio Preto-ba az első önkéntes helyre. Izgalmas utazás volt. A buszpályaudvaron derült ki, hogy rosszul vettem a jegyet, és így a később induló busz miatt jó eséllyel lekéssük a csatlakozást. Próbáltunk hírt adni a ránk váró családnak, aztán felszálltunk a buszra és drukkoltunk, hogy késsen a második busz, ami aznap este utoljára ment Santa Isabel-be. Egyébként a brazil buszok nagyon kényelmesek és tiszták, nagy lábrészekkel, WiFi-vel, dönthető ülésekkel, így az utazás kényelmes volt. ZG rögtön felszálláskor sírni kezdett, és nem sikerült rögtön megnyugtatni, csak úgy 5 perc után. Jól megijedtem, hogy nehéz út lesz. De aztán minden rendben ment. A csatlakozáshoz rohantunk, aztán minden megálló buszt megkérdeztünk, hogy megy-e Santa Isabel do Rio Preto-ba, de a választ sosem értettük. Már kezdtük azt hinni, hogy kész, elment az utolsó busz, ott ragadtunk estére Volta Redondában. Aztán a buszmegállóban álló emberek egymással beszélgetve kezdtek nekünk segíteni, majd nagy boldogan mutatták, hogy beérkezett a mi buszunk. Megnyugodva szálltunk fel és már csak amiatt drukkoltunk, hogy az út végén várjon minket valaki. Ez a helyi kisbusz nagyon régi volt, vas forgóajtón át kellett felszállni rá, és a városból kiérve a vezető lekapcsolta az utastérben a villanyt, úgy száguldott a teljes sötétségben a végtelen kanyargós utakon. Aztán megérkeztünk Santa Isabel do Rio Preto-ba, szerencsére már vártak bennünket a buszállomáson. Egy német családhoz (házaspár 3 gyermekkel, 1, 4 és 6 évesek) mentünk önkénteskedni, akik 12 éve költöztek Brazíliába és egy 60 hektáros területen élnek, aminek a nagy része az Atlanti erdő. A permakultúra elveit követve élik az életüket, ami földművelés szempontból azt jelenti, hogy minél kisebb ökológia lábnyommal, a helyi sajátosságokat figyelembe véve történik a növénytermesztés. Igyekeznek egy civilizációtól független, önfenntartó otthont létrehozni. A vízellátás folyamatosságának érdekében egy 20 tonnás víztározó építésébe kezdtek, ebben a munkában vett részt B is, illetve egy vas csigalépcsőt rozsdátlanított és festett le. Naponta 8-12 között dolgozott, utána szabad program volt. Én a gyerekekkel játszottam, mosogattam, leszedtem az asztalt kaják után, reggelit készítettem. Az ebédet, a vacsorát és a szállást ingyen kaptuk a munkánkért cserébe. Egy külön saját házunk volt, a nagyszülők építették maguknak, de végül visszaköltöztek Németországba. Reggelente varázslatos volt hallgatni a madarakat az erdő közepén, semmi zaj nem hallatszott oda. 3 kilométeres földút vezetett a farmig, amin csak terepjáróval lehetett közlekedni. Délután a környéken sétáltunk, mostunk, zuhanyoztunk hideg vízben, óriás pókot kergettünk, néha csak néztük a zuhogó esőt és beszélgettünk egymással meg a családdal, én gyakoroltam a németet, ugráltunk a trambulinon, maracuját, yukkát, tápiókát és pálmát ettünk. ZG nagyon élvezte a meztelenkedést, a koszt, a kutyák és macskák társaságát, a sárban kúszást, a játékot a gyerekekkel és a hangyák majdnem szájba tevését. Pénteken aztán újabb kalandokat keresve Sao Paulo felé folytattuk utunkat.

..............

On 15th of February afternoon we departed from Rio de Janeiro heading to our first volunteering place. It was an exciting journey. On the bus station we realised that I bought the wrong ticket, and due to the new actual schedule we have high chance to miss our connection bus. We tried to tell the news to the family who was waiting for us and on the bus we hoped that the second bus is going to have a delay because that was the last one for that day. By the way the Brazilian buses are very comfortable and clean with WiFi, wide leg spaces and reclining seats, so the journey was convenient. ZG started to cry as soon as we got on the bus, and we couldn't sooth him for about 5 minutes. I was scared that it will be a difficult journey but actually it turned out okay. We run to our connection bus as soon as we arrived to the station. We asked every buses which stopped at the station if they go to Santa Isabel do Rio Preto, but we could never understand the answers. We thought that the last bus must have gone and we were stuck in Volta Redonda for the night. Then the people at the bus stop started to talk to each other and to us in order to help us and a few minutes later they showed us happily that our bus has arrived. We boarded the bus in relief and hoped that there is going to be someone waiting for us at the end of our journey. This local bus was very old. We had to use a metal gate to board it and outside the city the driver turned off the lights inside and he drove very fast through the night. Finally we arrived to Santa Isabel do Rio Preto and our hosting family was already waiting for us. Our host was a German family with 3 children (1, 4 and 6 years old) who moved to Brazil 12 years ago.  They live on a 60 hectare land. The major part of the land belongs to the Atlantic Forest. They try to build a self-sustainable household following the principles of permaculture which means they grow plants with considering the characteristics of the local environment and causing the smallest possible ecological footprint. In order to create a reliable water supply they started to build a 20 ton water cistern and B was mainly helping with this project. He also cleaned and painted rusty metal stairs. He worked daily between 8-12 and we had free time after that. I played with the children, cleaned the table after meals, washed the dishes and made breakfast. We got the lunch, dinner and the accommodation free in exchange of our work. We had our own house which was built by the grandparents who decided to move back to Germany. It was magical to listen to the birds in the morning in the middle of the forest where no other noises could be heard. The farm was at the end of a 3 km long dirt road which was only approachable with a Jeep.
In the afternoons we walked around, did our laundry, chased huge spiders, had a shower in cold water, sometimes just watched the rain and talked to each other and the family, I practised some German, we jumped on the trampoline, we ate passion fruit, tapioca, cassava and palm. ZG enjoyed being naked, playing in the dirt and mud, the company of dogs and cats, playing with the other children and (almost) putting the ants into his mouth. On Friday we headed to Sao Paulo searching for new adventures.

...............

Şubat'ın 15'inde öğleden sonra Rio de Janeiro'dan ayrıldık ve gönüllü çalışacağımız ilk yere doğru yola koyulduk. Heyecan verici bir yolculuktu, çünkü bileti yanlış yerden aldığım için iki otobüsümüz arasında aktarma zamanı kalmadı. Ve ikinci kullanmamız gereken otobüs o günkü son otobüs idi. Neyse bizi bekleyen aileye haber verdik ve birinci otobüste giderken, ikinci geç kalsın diye dua ettik. Bu arada Brazilya'daki otobüsler çok rahat ve temiz, koltuklar arası geniş, Wifi var ve koltuklar yatırılabilir. ZG, otobüs kalktığında hemen ağlamaya başladı ve 5 dakika boyunca rahatlatamadık, o yüzden çok zor yolculuk olacağından korkuyordum ama sonunda her şey yoluna girdi, bir sıkıntı yaşamadık. Aktarma yerine varır varmaz hemen koşmaya başladık ve sonra durakta gördüğümüz her otobüsün şoförüne Santa Isabel do Rio Preto'yu sorduk ama maalesef cevaplarından hiçbir şey anlayamadık. Artık son otobüs de gitti ve Volta Redonda'da kaldık diye düşünmeye başladık. Sonra durakta bekleşen insanlar birbirleriyle ve bizimle konuşarak yardım etmeye çalıştı ve birkaç dakika sonra mutlu bir heyecanla bize otobüsümüzü gösterdiler. Kurtulduk, yolculuğumuz devam ediyordu. Bu ikinci otobüs çok eskiydi ve ona metal bir döner kapıdan (turnike) geçerek binmemiz gerekiyordu. Şoför şehir dışında iç ışıkları kapatıp çok hızlı sürerek bizi zifiri karanlıkta sonsuz virajlı yollardan götürdü. Yolun sonunda bizi beklesinler diye dua ediyordum. Ve dualarım kabul edildi, son durakta biri bizi bekliyordu. Bizi ağırlayan aile bir Alman ailesi, anne ve baba ile üç çocuktu (1, 4 ve 6 yaşında). 12 sene önce Brazilya'ya taşınmışlar ve 60 hektarlık bir alanda yaşıyorlar. Bunun büyük kısmı Atlantik ormanı. Tamamen bağımsız ve kendi kendine yeten bir ev kurmaya başlamışlar ve sebzeleri ve meyveleri permakültür olarak adlandırılan bir yöntem ile yetiştirmek istiyorlar. Permakültür yöntemine göre bitkileri yerel çevrenin özelliklerini göz önüne alarak ve mümkün olduğu kadar küçük ekolojik ayak izi bırakarak yetiştirmeliyiz. Kendi su ihtiyaçlarını güvenli ve sürekli bir şekilde karşılamak için 20 tonluk bir su deposunun inşaatına başladılar. B, bununla ilgili işlerde yardım etti. Bunun yanında bir metal merdiveni temizledi ve boyadı. Ben çocuklarla oynadım, kahvaltı hazırladım, bulaşık yıkadım, masayı kaldırdım. B, her gün 8-12 arasında çalıştı, sonraki zamanı istediğimiz şekilde kullanabildik. Öğle yemeği, akşam yemeği ve kaldığımız yer karşılığında çalıştık. Kaldığımız yer ayrı bir ev idi, burada sadece biz kaldık. Bu evi çocukların büyükannesi ve büyükbabası yapmış ama onlar Almanya'ya geri taşınmış ve ev boş kalmış. Sabahları erkenden kuşları dinlemek muhteşem bir şeydi, başka ses hiç gelmedi evin yanına. Zaten ev 3 kilometrelik uzun bir toprak yolunun sonundaydı ve yol o kadar çetindi ki Jeep ile bile zor çıkıyordu.
Öğleden sonraları yürüyüş yaptık, çamaşır yıkadık, soğuk suda duş aldık, kocaman örümcekleri kovaladık, bazen yağmuru izleyip birbirimizle ve aile ile sohbet ettik, trambolinde zıpladık, yaban pasiflorası, tapioca, kasavaa ve palmiye yedik, ben biraz Almanca pratiği yaptım. ZG, çıplak sürünmeyi, çocuklarla, kedilerle ve köpekle oynamayı, karıncaları nerdeyse yemeyi ve çamurda tozda oynamayı çok beğendi. Cuma günü Sao Paulo'ya ve yeni maceralara doğru yola çıkarak seyahatimize devam ettik.